O książce: rok / Powieść przypomina mieszankę, gdzie w jednym afgańskim kotle gotuje się mieszaną grupę postaci, która jest jednocześnie pożywieniem, tylko dla umysłu, dla duszy i częściowo duchowo. Głównym pieprzem jest zwykły radziecki student, głupek, który najpierw wylatuje z instytutu w Petersburgu, a potem trafia do wojska. Najpierw na szkolenie w Aszchabadzie, a następnie do 191 oddzielnego pułku strzelców zmotoryzowanych, położonego 17 kilometrów od starożytnego wschodniego miasta Ghazni we wschodnim Afganistanie. Portretowe podobieństwo głównego bohatera do autora nie jest przypadkowe, są to bowiem wspomnienia. Jest to danie „mięsne”, ponieważ większość gotowanych w kotle afgańskim to „mięso armatnie”. Jest w kolekcji „sól” – to pot żołnierskiego trudu w licznych operacjach i wdrożeniach danych wywiadowczych oraz łzy skarg. „Cukier” to miłość i miłe wspomnienia. Są oczywiście różne rodzaje „kiełbasy”, jest to humor żołnierski, historie i zabawne zdarzenia. Jest gorycz straty i strach przed bitwą. Jest „liść laurowy” – radość zwycięstwa i „ziemniaki” – opowieść o żołnierskiej codzienności i trudnym życiu wojska. Oczywiście aromatyczne „przyprawy” w postaci opisu afgańskiego koloru i krajobrazów.…